Journalist Ehsan Kermani, geboren in Iran en kandidaat-raadslid voor GroenLinks, schetst in een artikel in NRC-next de afschuwelijke toestand in Iran. Voor veel mensen is dit ver van hun bed, maar internationale solidariteit vraagt van ons, dat we ons bekommeren om misstanden in de wereld. Ehsan trekt vergelijkingen met de solidariteit met de onderdrukten in Zuid-Afrika ten tijde van het apartheidsregime. Ik was in die tijd lid van de Anti Apartheidsbeweging en heb hiervoor regelmatig met een kraam op de Heuvel gestaan. Wat precies geholpen heeft weet niemand. Het gaat immers om grote, complexe problemen. Maar we zijn het in ieder geval aan ons geweten verplicht ons naar vermogen in te zetten voor handhaving van mensenrechten en opheffing van onderdrukking.

HET REGIME IN IRAN IS ERGER DAN HET ZUIDAFRIKAANSE APARTHEIDSREGIME

Door Ehsan Kermani, geboren in Iran

Binnenkort wil een delegatie van de Tweede Kamer naar Iran omdat in Iran een nieuwe wind zou waaien. Nieuwe wind? Dat vinden de meeste in Nederland woonachtige Iraniërs niet.

In “De glimlach van Pol Pot”, geschreven door Peter Fröberg Idling, wordt het waargebeurde verhaal verteld van een Zweedse delegatie die in de hoogtijdagen van het Pol Pot–regime Cambodja bezocht. Terwijl het regime bezig was miljoenen onschuldige burgers af te slachten, schreven deze delegatieleden hoe geweldig het er in Cambodja aan toe ging en hoe het ware Marxisme- Leninisme eindelijk gestalte ging krijgen. Het Pol Pot-regime kon haar misdaden voor deze naïeve delegatie verborgen houden.
Iran is geen Cambodja en de Nederlandse parlementaire delegatie bestaat niet uit geïndoctrineerde leden. Maar de parallellen zijn wel degelijk aanwezig. Terwijl de Nederlandse delegatie met motoragenten en zwaailichten door de straten van Teheran van de ene meeting naar de andere wordt gebracht worden om de hoek op een plein mensen opgehangen en de video’s hiervan worden via de staatsmedia uitgezonden.

Stel je voor hoe de Iraanse televisiezenders het avondjournaal beginnen met het bezoek van de Nederlandse delegatie en vervolgens schakelen ze over naar het plein waar Iraanse burgers opgehangen worden. Dat dit scenario mogelijk is tonen de statistieken. Amnesty International schrijft in haar jaarrapport 2013: “Ambtelijke bronnen hebben de executie van 314 personen bevestigd. Betrouwbare officieuze bronnen vertellen dat er minimaal 230 andere executie hebben plaatsgevonden, veelal in het geheim. Het werkelijke aantal kan zelfs hoger zijn dan 600”. Sinds het aantreden van de zogenaamd gematigde president Rohani zijn de executies zelfs toegenomen. Volgens dezelfde mensenrechtenorganisatie waren er in de eerste twee weken van januari 40 executies. Rohani komt blijkbaar op deze manier zijn verkiezingsbelofte van gematigdheid en verlichting na!

Vrouwen zijn tweederangs burgers in Iran
In de hoogtijdagen van de apartheid waren er veel organisaties, politieke partijen en politici die Zuid-Afrika boycotten. Iran is geen Zuid-Afrika, maar de apartheid daar is net zo hevig als toen in Afrika. Voor de helft van de Iraanse bevolking, de vrouwen, gelden onderdrukkende regels en wetten. Deze wetten en regels hebben de Iraanse vrouwen tot tweederangs burgers gemaakt.
Op mijn vraag afgelopen zomer aan een 57-jarige Iraanse kennis, wat zij ervan vond om na twee weken vakantie terug te gaan naar Iran, vertelde zij dat het is of je naar huis van je te strenge vader gaat. In een huis waarin je niets mag en geen enkele vrijheid hebt. Met tranen in haar ogen vertelde zij: “Kijk naar deze afschuwelijke hoofddoek, sjaal en zwarte jas die ik in het warm weer van 40 °C moet gaan dragen”. Gaan de vrouwelijk delegatieleden ook een hoofddoek dragen zoals het Iraanse regime het hen voorschrijft?
Een vrouw moet altijd een man als beschermer hebben. Is het niet haar echtgenoot, dan is het de (eventueel minderjarige) broer, zoon of vader die deze bescherming op zich moet nemen. Dat bepaalt de wet. Zo mag bijvoorbeeld een vrouw niet zelfstandig reizen. Er moet altijd toestemming zijn van een man. Op scholen en universiteiten zijn aparte leslokalen voor vrouwen. Sommige van de gastheren van de delegatie gaan zover om te zeggen dat mannen de stem van een vrouw niet mogen niet horen. De stem van een vrouw zou de (arme) mannen in opperste stand van opwinding brengen! Op deze manier zijn vrouwen tot slaven van mannen gemaakt. Dit soort achterlijke, vreemde en strenge regels komt wellicht in allerlei religies en heilige boeken voor. Maar in Iran is het de overheid en het parlement die dit alles op zeer verfijnde manier in wet en regelgeving heeft opgenomen en dit via scholen, universiteiten en staatsmedia propageert. Wie de wet overtreedt wordt gevangen gezet en in het ergste geval gestenigd.

Het Iraanse regime weet zich sinds haar machtsovername in 1979 steeds met “sholkon/seftkon”, loslaten en vasttrekken, te handhaven. Onder druk van de sancties is het nu tijd voor loslaten. De kenners van het regime weten dat zolang dit regime blijft, de grove schending van de mensenrechten en de oorlogszucht (tegenwoordig in Syrië en Irak en het opzetten van de sjiieten en soennieten tegen elkaar) zullen voortduren. Het regime zal nooit haar kernwapenprogramma opgeven. En Rohani zal geen wijzingen in de fundamenten van dit regime kunnen aanbrengen. Hij is slechts de pion van de geestelijke leider Khamenei en de machtige revolutionaire Garde.

Kamerleden niet naar Iran
Het voortzetten van de sancties, hoewel dat veel leed veroorzaakt voor de Iraanse bevolking, kan uiteindelijk tot een implosie in Iran leiden. Sancties bevrijdden de Zuid-Afrikanen, het kan de Iraniërs ook bevrijden van een regime dat in vele opzichten erger is dan het apartheidsregime in Zuid-Afrika. Laat onze Kamerleden hun energie daarin stoppen in plaats van in een reis die door het regime gaat gebruikt worden voor propaganda.

Ing Ehsan Kermani

Journalist en kandidaat raadslid GroenLinks